Πόλεμος και πάλι πόλεμος;

Ζούμε σε μια εποχή που φροντίζει για τα πάντα (τρόπος του λέγειν) εκτός από το μέλλον της, τα παιδιά. Πρατηρούμε αμέτοχοι σε ό,τι γίνεται, ανθρώπους να χανουν τη ζωή τους σε πολέμους οικονοιμικών συμφερόντων, να πεθαίνουν εξαθλιωμένοι από τη φτώχεια σε όλες τις χώρες του κόσμου, ενώ οι λεγόμενοι "ισχυροί", μόλις νιώσουν την απειλή των υπολοίπων , υποσχόμενοι νέους "κήπους της Εδέμ", κερδιζουν και πάλι την διπλάσια από την εκτίμηση και εμπιστοσύνη του κόσμου.

O μέσος άνθρωπος, έρμαιο της παραπληροφόρησης, οδηγείται εντέλει στην εγκατάλειψη κάθε είδους κοινωνικού ενδιαφέροντος, οδηγείται ακόμη στην αμάθεια και την αγνωμοσύνη. Φέτος ήταν η Παλαιστίνη, πέρσι ο Λίβανος, πρόπερσι το Ιράκ, το Αυγανιστάν, αύριο μπορεί να είμαστε εμείς - όχι ότι αυτό έχει κάποια σημασία. Πόλεμοι ξεσπούν όσο και αν προστατεύουμε την ειρήνη, γιατί το μόνο που κάνουμε είναι να αποφεύγουμε ένα βλήμα που έρχεται κατά πάνω μας, ώστε να χτυπήσει αυτούς που ακολουθούν. Από μια τέτοια κατάσταση δε βγαίνει νικητής και ηττημένος. Κανείς δεν κερδίζει, όλοι χάνουν σε εξοπλισμό, σε ανθρώπους, σε ψυχές, σε συναισθήματα, σε πολιτισμό, σε σκέψη, γενικά τα πάντα αποπροσανατολίζονται. Όλοι χάνουν το νόημα της ζωής.

Η Παλαιστίνη και η κάθε Παλαιστίνη θα συνεχίσει να βρίσκεται στις φλόγες. Το ζήτημα είναι τί θα απογίνει με τις στάχτες που μένουν πίσω μετά την καταστροφή, ποιος θα μιλήσει σε όσους επιζήσουν - στα μικρά παιδιά (αν ζήσουν και αυτά), αυτός που θα τους μιλήσει, σε ποια γλώσσα θα συνεννοηθεί μαζί τους; Ποιος θα υποσχεθεί ψεύτικα όνειρα στη στάχτη που θα φύγει με τη βροχή; Αυτοί οι άνθρωποι θα αναγκαστούν να ζητήσουν καταφύγιο στους διώκτες τους, αυτά τα παιδιά που δεν θα έχουν παιδική ηλικία, δεν θα έχουν όνειρα, ελπίδες, δεν θα έχουν πρόσβαση σε αυτό που εμείς θεωρούμε αυτονόητο, αλλά ακόμα και εμείς, σαν κράτος και σαν έθνος γνωρίζουμε ότι συμβάλλουμε και πατάμε επί πτωμάτων καθημερινά για να παρέχουμε το ό,τι αυτονόητο; Καθημερινά, η οικονομία μας βελτιώνεται εις βάρος άλλων κρατιδίων που ένας Θεός γνωρίζει σε τί έφταιξαν και βρίσκονται σε αυτή τη θέση. Τα όνειρα των παιδιών εκεί είναι αυτά που απεύχονται τα παιδιά εδώ, η ευχή είναι κατάρα για εδώ.

Ποιο είναι το μέλλον για αυτά τα ξεχασμένα από την ειρήνη μέρη; Πόσο θα αυξηθεί η φτώχεια και η εγκληματικότητα στις μικρές μομβαρδισμένες συνοικίες; Πόσο θα αυξηθεί η δύναμη των "ισχυρών" σε αντιδιαστολή με τα "αδύναμα" κράτη; Έχουμε καταλήξει να προσευχόμαστε σε δύο Μεσσίες λόγω της ανασφάλειας που επικρατεί και απορώ γιατί. Υπάρχει η γνωστή παροιμία "Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη"...όσο κι αν το θέλει (για το οποίο δεν μπορούμε να είμαστε και σίγουροι). Κάθε χώρα έχει καταλήξει να αποτελεί παράρτημα μια μεγάλης δύναμης, είτε αυτή λέγεται Η.Π.Α , είτε Ρωσία, είτε Ισραήλ, εναποθέτοντας εκεί όλες τις ελπίδες της - σαν να μην υπάρχει η δική της εσωτερική δύναμη και ακολουθ'ωντας όλες τις συνήθειες των κατοίκων της, προσπαθώντας να κερδίσει μεγαλύτερη εύνοια και γιατί; ΓΙατί από φόβο πράττουμε και εμείς αυτά που κατηγορούμε, γιατί φοβόμαστε τόσο ώστε ξεχνάμε το δικό μας πολιτισμό, γιατί ό,τι βιαιότητες ακούμε στην τηλεόραση φαντάζουν τόσο μακρινές ώστε να αδιαφορούμε αλλά και τόσο κοντινές ώστε να ακινητοποιούμαστε απέναντί τους.

Αφού λοιπόν είμαστε τόσο "διπρόσωποι", πώς έχουμε την απαίτηση σε περίπτωση κινδύνου να παραχθεί βοήθεια; Να θυμόμαστε έστω ότι όσο πιο μακριά φαίνεται κάτι, τόσο γρηγορότερα πλησιάζει κατά πάνω μας και πως μπορεί εμείς να βρεθούμε στην άσχημη θέση που ως τώρα φέρνουμε τους άλλους.

Φανή Τσιτούρα, Α' Λυκείου