Σκέψεις για την αντιφατική μας κοινωνία ( Γράφει η Τσιτούρα Φανή, μαθήτρια του Β2 Λυκείου )

Για εξηγήστε μου σας παρακαλώ πολύ, τι γίνεται σ' αυτή την χώρα που λέγεται Ελλάδα, σ' αυτόν τον πλανήτη που ονομάζεται γη, μα κυρίως σ'αυτήν την ψυχή που λέγεται ανθρώπινη και τα προβλήματα διαιωνίζονται...( τόσο τα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, τα ανθρωπιστικά, όσο και τα ψυχολογικά ). Αν δεν απατώμαι, άνθρωπος (άνω + θρώσκω) είναι αυτός που κοιτάζει ψηλά. Κοιτώντας κατα τον ουρανό, κατα το μέλλος, πλησιάζουμε στην πρόοδο και την εξέλιξη. Απομακρυνόμαστε για λίγο απο τα άμεσα βιοτικά προβλήματα, απο την βραχυπρόθεσμη θεώρηση της ζωής και ασχολούμαστε με αυτά πιο γενικευμένα,ίσως έμμεσα.
Υιοθετώντας μια τέτοια αντίληψη, θέτουμε τις προδιαγραφές για έναν καλύτερο και πιο δικό μας κόσμο. Μα, πέρα απο την θεωρία, απαραίτητη είναι και η πρακτική εφαρμογή των ιδεών που γεννιούνται με την ενδοσκόπηση και τον προβληματισμό, κατα το "time out" που παίρνουμε απο την καθημερινότητα.
Τι έχουμε πάθει λοιπόν εμείς οι άνθρωποι και αντί για σκέψη, το μυαλό μας το διοικεί η συνήθεια; Γυρίζουν οι ενήλικες απο την δουλειά τους και οι μαθητές απο το σχολείο τους, μόνο και μόνο για να αντιμετωπίσουν μια νέα στίβα εργασιών. Και πως κατανέμουμε εμείς τον όλο και λιγότερο ελεύθερο χρόνο μας;
Εμείς οι πιεσμένοι άνθρωποι που εξακολουθούμε να παραπονιόμαστε; Φυσικά και με εποικοδομητικές ασχολίες! Μα, δεν γνωρίζατε τις γενικές και χρήσιμες γνώσεις που παρέχουν οι μεσημεριανές εκπομπές; Ω! Πως θα μπορέσει να ζήσει κάποιος χωρίς να μάθει τις τελευταίες εξελίξεις στον καυγά της κας Τζούλιας με την αξιότιμη κα Άντζελα! Γιατί το άλλο; Γίνεται να χάσουμε την γιγαντιαία ποδοσφαιρική αναμέτρηση των μεγαθηρίων ΠΑΣ Γιάννενα - Αστέρα Τρίπολης; Ή, ακόμη χειρότερα, το ντέρμπι Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός, από το οποίο τροφοδοτούνται οι 8 κυριότερες τηλεοπτικές αθλητικές εκπομπές, συν των αθλητικών δελτίων ειδήσεων; Όχι βέβαια! Άλλωστε, αν δεν είμαστε ενημερωμένοι επί του θέματος,πως θα αντιμετωπίσουμε την επόμενη μέρα τους αντίστοιχους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας;
Φυσικά και ο αθλητισμός είναι μέρος του πολιτισμού μας. Το ίδιο και κάθε μορφής τέχνη. Ας πάρουμε για παράδειγμα το προαναφερθέν άθλημα ποδόσφαιρο, στο ελληνικό πρωτάθλημα. Αν επιθυμούμε να ονομαζόμαστε φίλαθλοι, είναι αναμενόμενο να παρακολουθούμε και πιο ποιοτικά παιχνίδια με ενδιαφέρον θέαμα. Δεν πιστεύω, ούτε θέλω να περάσω την αντίληψη οτι οι μονομαχίες κορυφής δεν αξίζουνν την προσοχή μας. Ίσα, ίσα, προσεγγίζοντας τα αθλήματα απο απλό ενδιαφέρον και περιέργεια, θα επωφεληθούμε στο μέγιστο απο αυτά. Αν ακόμη, όμως, έχουμε μυηθεί στην φιλοσοφία του οπαδού, δεν νομίζω, ούτε μου φαίνεται πιθανό και οι υπόλοιποι να διαφωνούν με αυτό, ότι η άκριτη υποστήριξη ενός συλλόγου είναι φαινόμενο υγειούς συμπεριφοράς.
Πολλοί διαμαρτύρονται. Υποστηρίζουν πως τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης καθηλώνουν τον δέκτη, μιας και επιστρατεύουν εικόνα, ήχο, ρυθμό και συναισθηματική φόρτιση για να αγκιστρωθούν στα ένστικτά του. Πιθανόν να μην έχουν άδικο, ίσως όμως και να έχουν. Το ερώτημα είναιμ, πώς μπορούμε να κατηγορούμε τα μέσα για την επίδρασή τους σε εμάς, την ίδια στιγμή που απο επιλογή μας υπακούμε στο κάλεσμά τους; Τι νόημα έχει η παθητική τηλεθέαση, όταν ήδη γνωρίζουμε τις επιπτώσεις της σ' εμάς;
Ακόμα και η κλιματική αλλαγή, όσο και αν έχουμε θεωρητικές οικολογικές πεποιθήσεις, δεν δύναται να μειωθεί σε ένταση αν δεν εφαρμόζουμε τα λόγια μας στον τρόπο ζωής. Στις συνήθειές μας αφιερώνουμε μεγάλο κομμάτι της ζωής μας. Αν αυτές αντανακλούν τις ιδέες μας, την αντίληψη με την οποία αντιμετωπίζουμε τον κόσμο, τότε είμαστε ενεργά ευαισθητοποιημένα άτομα. Δεν έχουμε το δικαίωμα να αντιδρούμε και να κατηγορούμε άλλους για την στάση που εμείς οι ίδιοι διατηρούμε.
Ευτυχώς, ο άνθρωπος είναι προικισμένος με το χάρισμα της ευστροφίας. Φυσικά και παρατηρεί τις μεταβολές όσον αφορά την προέλευση των απόψεών του καθώς παθητικοποιείται. Γι' αυτό και στη δύμανη της εικόνας αν το αποφασίσει, αντιτάσσει την δύναμη της σκέψης, την θέλησή του για αυτοπροσδιορισμό και αυτεξούσιο. Όσο όμως δεν παίρνει μια απόφαση, είτε συμφωνεί με οτιδήποτε του παρουσιάζεται - πράγμα αδύνατο - , είτε επιτρέπει στον εαυτό του να μην κυβερνάται απο το νου αλλα απο τα έμφυτα ένστικτα, που σαν μαριονέτες, βρίσκονται στα χέρια άλλων.
Μήπως όμως προλαβαίνουμε να σκεφτούμε στην ρουτίνα μας; Αλήθεια, για ποιό λόγο να επιτρέπουμε στο πρόγραμμά μας να καθορίζει αν θα προβληματιστούμε και πότε; Αν σαν ζωή θεωρούμε τη συνειδητή ύπαρξή μας, η μορφή της οποίας προσδιορίζεται απο εμάς τους ίδιους, τότε ίσως θα έπρεπε να προσέξουμε το παρακάτω: "Εργαζόμαστε για να ζούμε.Δεν ζούμε για να εργαζόμαστε".