Αστείο βιντεάκι!!!

Link για εκπαιδευτικά βίντεο που αφορούν το σαξοφωνο, την τρομπέτα και το κλαρινέτο.

Εκπαιδευτικά βίντεο μπορούν να βρουν οι μαθητές μας στο site
http://www.cannonballmusic.com/videos.php
Συγκεκριμένα περιλαμβάνει τα εξής:


Educational Videos
Saxophone Videos

Branford Marsalis Videos -
*New Jabberwocky - Branford Marsalis Quartet
*New About Jabberwocky - Branford Marsalis
*New Developing Your own Vibrato - Branford Marsalis
*New Maintaining Dynamic Consistency - Branford Marsalis

Gerald Albright Videos -
Developing the Altissimo Part 1 - Gerald Albright
Developing the Altissimo Part 2 - Gerald Albright

Kirk Whalum -
*New Always Something To Work On - Kirk Whalum

New Century Saxophone Quartet -
Using Air - Connie Frigo - University of Tennessee
Overtones - Chris Hemingway
Articulation - Stephen Pollock
Vibrato - Michael Stephenson

Hear the Cannonball Owners and Employees Play!
*New Who's Zat - Funk
*New Don't Look Now

Other Educational Videos -
Articulation - Dr. Ray Smith - Brigham Young University
Breathing to Better Tone - Tevis Laukat
Overtone Matching - Ryan Lillywhite
The Brute - Tevis Laukat

Trumpet Videos
Warm-up With Diveristy - Kelly Ricks

Clarinet Videos
Alternate Clarinet Fingerings Part 1 - Daron Bradford - Brigham Young University

5η Ημερίδα Συζήτηση με τον Συστημικό Ψυχολόγο

Το Μουσικό Σχολείο Λαμίας, συνεχίζοντας την προσπάθεια ενημέρωσης σε θέματα που αφορούν το τρίπτυχο: Παιδιά - Γονείς - Σχολείο με ομιλητή τον κο Βουγιούκα Παναγιώτη, Συστημικό Ψυχολόγο - Ψυχοθεραπευτή, σας προσκαλεί σε ημερίδα συζήτηση με θέμα : "Η έκφραση της αγάπης των παιδιών προς τους γονείς", τη Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου και ώρα 17:30 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Μουσικού Σχολείου Λαμίας.

Αστείο βιντεάκι!!!

Παρουσίαση εργασιών μαθητών Α' Λυκείου στο Μάθημα Ιστορία Μουσικής 20ου αι.

Εργασία στο μάθημα: Μουσική Α’ Ενιαίου Λυκείου
Των: Σιάτος Ν., Τσιώλης Γ. , Χουλιάρας Ν.
Καθηγήτρια: Δανιγγέλη Γ.

Θέμα: ΕΞΠΡΕΣΙΟΝΙΣΜΟΣ

Περιεχόμενα:
• Α. Εισαγωγή
• Β. Η ιστορία του εξπρεσιονισμού
• Γ. Από τι αποτελείται ο εξπρεσιονισμός
• Δ. Κυριότεροι εκπρόσωποι

Α. Εισαγωγή
Ο εξπρεσιονισμός είναι η γερμανική απάντηση στο γαλλικό ιμπρεσιονισμό. Ενώ η γαλλική ευφυΐα αγάλλεται με τις φωτεινές εντυπώσεις του έξω κόσμου, το γερμανικό ταμπεραμέντο θα προτιμήσει να σκάψει βαθιά κάτω, στις ανεξερεύνητες περιοχές της ψυχής. Όπως συνέβη και µε την περίπτωση του ιμπρεσιονισμού, η αρχική ώθηση του κινήµατος έρχεται από τη ζωγραφική. Ο Βασίλι Καντίνσκυ (1866-1944), ο Πάουλ Κλέε (1879-1940) και ο Όσκαρ Κοκόσκα (1886-1980) επηρεάζουν τον Σαίνµπεργκ και τους οπαδούς του, όπως οι ιμπρεσιονιστές επηρέασαν τον Ντεµπυσύ. Ο εξπρεσιονισµός στη μουσική θα θριαμβεύσει πρώτα στην Κεντρική Ευρώπη, περιοχή η οποία κείται εντός της επικράτειας του γερµανικού πολιτισµού. Το κίνηµα γίνεται οικείο μέσα από τους πίνακες του Καντίνσκυ και του Κλέε και τα γραπτά του Φραντς Κάφκα (1883-1924.) Οι εξπρεσιονιστικές τάσεις θα φτάσουν στο απόγειό τους στα δραματικά έργα του Σαίνµπεργκ και του µαθητή του Άλµπαν Μπεργκ.
Η μουσική γλώσσα του εξπρεσιονισμού ευνοεί µία υπερεκφραστική αρµονική διάλεκτο διασυνδεδεµένη µε τα υπέρµετρα πλατιά άλµατα στη µελωδία και τη χρήση των οργάνων στις ακραίες ηχητικές περιοχές τους. Η εξπρεσιονιστική µουσική σύντοµα θα προσεγγίσει τα όρια του συστήµατος µείζονας-ελάσσονας. Έπρεπε, αναπόφευκτα, να προχωρήσει παραπέρα.
Ο Εξπρεσιονισμός αποτελεί καλλιτεχνικό κίνημα της μοντέρνας τέχνης που αναπτύχθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, περίπου την περίοδο 1905-1940.
Συχνά ο εξπρεσιονισμός διακρίνεται και από μια έντονη συναισθηματική αγωνία, χαρακτηριστικά μάλιστα μπορούμε να πούμε πως ελάχιστα εξπρεσιονιστικά έργα έχουν χαρούμενη διάθεση.

Β. Η ιστορία του εξπρεσιονισμού
Ο όρος εξπρεσιονισμός (expressionism, από τον λατινικό όρο expressio, -onis δηλαδή έκφραση) αποδίδεται στον Τσέχο ιστορικό τέχνης Antonin Matějček το 1910, ο οποίος χρησιμοποίησε τον όρο αυτό περισσότερο για να δηλώσει μια τάση αντίθετη στον Ιμπρεσιονισμό. Χαρακτηριστικά αναφέρει "...ένας Εξπρεσιονιστής επιθυμεί πάνω από όλα να εκφράσει τον εαυτό του". Αυτή η στάση του εξπρεσιονισμού ήταν ασφαλώς αντίθεση στις αξίες των ιμπρεσιονιστών, οι οποίοι επεδίωκαν μια αντικειμενική αναπαράσταση της πραγματικότητας.
Στη μουσική, οι Άρνολντ Σένμπεργκ (Arnold Schoenberg), Άντον Βέμπερν (Anton Webern) και Άλμπαν Μπεργκ (Alban Berg), συνέθεσαν έργα που επίσης χαρακτηρίζονται εξπρεσιονιστικά. Αυτό που διαχωρίζει τα έργα τους, σε σχέση με τη μουσική των σύγχρονών τους, όπως για παράδειγμα του Μωρίς Ραβέλ ή του Ιγκόρ Στραβίνσκι, αποτελεί το γεγονός ότι ξέφυγαν από την παραδοσική τονική σύνθεση προσθέτοντας και μη-τονικά στοιχεία (atonal). Χαρακτηριστική ίσως εξπρεσιονιστική μουσική σύνθεση αποτελεί η όπερα Lulu του Άλμπαν Μπεργκ.
Ο εξπρεσιονισμός επέδρασε σημαντικά στη διαμόρφωση μεταγενέστερων καλλιτεχνικών ρευμάτων και ειδικότερα του αφηρημένου εξπρεσιονισμού

Γ. Από τι αποτελείται ο εξπρεσιονισμός
Ο εξπρεσιονισμός αποτελείται από:
1. Ατονική μουσική
2. Δωδεκαφθογγισμός
3. Σειραϊσμός
4. Ηλεκτρονική μουσική
5. Συγκεκριμένη μουσική
6. Αλεατρισμός
7. Μινιμαλιστική μουσική

Δ. Κυριότεροι εκπρόσωποι εξπρεσιονισμού
1. Σένμπεργκ
2. Βέμπερν
3. Μπεργκ

1. Άρνολντ Σένμπεργκ
Ο Άρνολντ Σένμπεργκ (Arnold Schönberg, 13 Σεπτεμβρίου 1874 - 13 Ιουλίου 1951) ήταν Αυστριακός και αργότερα Αμερικανός συνθέτης, του οποίου η δράση συνδέθηκε με το εξπρεσιονιστικό κίνημα όπως αυτό εκφράστηκε στην γερμανική ποίηση και τέχνη, ενώ στην συνέχεια αναδείχθηκε ως επικεφαλής της Δεύτερης Σχολής της Βιέννης.
Ο Άρνολντ Σένμπεργκ είναι ιδιαίτερα γνωστός για την ανανέωση που έφερε από μορφολογικής κι εκφραστικής πλευράς, στη γερμανική Ρομαντική μουσική παράδοση, η οποία είχε σημαδευτεί έντονα από το έργο των Γιοχάνες Μπραμς και Ρίχαρντ Βάγκνερ. Η μεγαλύτερη συνεισφορά του Σένμπεργκ ωστόσο θεωρείται η επέκταση των ορίων της τονικότητας και κυρίως, η εισαγωγή της ατονικότητας. Είναι διάσημος για την θεμελίωση της δωδεκαφθογγικής τεχνικής, μιας μεθόδου με ευρύτατη επίδραση στην Σύγχρονη κλασική μουσική. Η μέθοδος αυτή αφορά στον χειρισμό ταξινομημένων σειρών από φθόγγους της χρωματικής δωδεκαφθογγικής κλίμακας, γι' αυτό και θεωρείται ότι έθεσε τις βάσεις για την ανάπτυξη της σειραϊκής μουσικής. Ο Άρνολντ Σένμπεργκ επεξεργάστηκε επίσης τον όρο εξελικτική ποικιλία, καθώς υπήρξε ο πρώτος συνθέτης ο οποίος εφάρμοσε τρόπους επεξεργασίας των μουσικών μοτίβων χωρίς την κυριαρχία μιας κεντρικής μελωδικής ιδέας.
Ο Άρνολντ Σένμπεργκ, υπήρξε επίσης ζωγράφος και σημαντικότατος θεωρητικός της μουσικής, ενώ επίσης τεράστια υπήρξε η επίδρασή του στη διδασκαλία της σύνθεσης. Αν και ο ίδιος δεν είχε κάποιον επίσημο δάσκαλο, πλην του φίλου του κι αργότερα συγγενή του Αλεξάντερ φον Τσεμλίνσκυ, ο οποίος τον βοηθούσε στη μελέτη της σύνθεσης, ο Άρνολντ Σένμπεργκ είχε μια αξιόλογη σειρά από μαθητές μεταξύ των οποίων ο Άλμπαν Μπεργκ, ο Άντον Βέμπερν, ο Τζων Κέιτζ, ο Λου Χάρισον και ο Ντέιβιντ Βαν Βακτορ. Πολλές από τις πρακτικές του Άρνολντ Σένμπεργκ, συμπεριλαμβανομένης της μορφοποίησης της συνθετικής μεθόδου και τη συνήθειάς του να προσκαλεί το κοινό μέσω των έργων του, ώστε να προσεγγίζουν την μουσική αναλυτικά, απηχούν την αβάν-γκαρντ μουσική σκέψη των αρχών του 20ου αιώνα. Οι πολεμικές του απόψεις σε σχέση με ζητήματα της ιστορίας της μουσικής και της αισθητικής υπήρξαν κρίσιμα για την διαμόρφωση του έργου πολλών σημαντικών μουσικολόγων και μουσικοκριτικών, συμπεριλαμβανομένων των Θέοντορ Αντόρνο, Τσαρλς Ρόουζεν και Καρλ Νταλχάουζ.
Το αρχειακό υλικό του Άρνολντ Σένμπεργκ έχει συγκεντρωθεί και βρίσκεται στο Κέντρο Άρνολντ Σένμπεργκ στη Βιέννη.

2. Άντον Βέμπερν
Ο Άντον Βέμπερν (γερμ. Anton Friedrich Wilhelm von Webern) ήταν Αυστριακός συνθέτης. Γεννήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου του 1883 στη Βιέννη και πέθανε στις 15 Σεπτεμβρίου 1945. Σπούδασε σύνθεση υπό τον Άρνολντ Σένμπεργκ (Arnold Schönberg) όπου συναντήθηκε με τον Άλμπαν Μπεργκ (Alban Berg). Και οι δύο αυτές σχέσεις θα ήταν οι πιο σημαντικές στη ζωή του για τη διαμόρφωση της δικής του μουσικής κατεύθυνση. Μετά την αποφοίτησή του, ανέλαβε θέσεις σε θέατρα διαφόρων πόλεων όπως το Ischl, Teplitz, Danzig, Stettin και Πράγα πριν από την επιστροφή του στη Βιέννη. Εκεί βοήθησε τον Σένμπεργκ στην εταιρεία του για ιδιωτικές μουσικές παραστάσεις από το 1918 έως το 1922 και διεύθυνε τη "Συμφωνική Ορχήστρα Εργαζομένων της Βιέννης " από 1922 έως το 1934.
Η μουσική του είχε καταγγελθεί ως "πολιτιστικός Μπολσεβικισμός" και "εκφυλισμένη τέχνη" από το Ναζιστικό Κόμμα στη Γερμανία, πριν ακόμα την κατάληψη της εξουσίας στην Αυστρία το 1938. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ωστόσο, η πατριωτική του θέρμη τον οδήγησε στο να εγκρίνει το καθεστώς σε μια σειρά επιστολών, όπου περιγράφεται ο Χίτλερ ως "ο μοναδικός αυτός άνθρωπος" που δημιούργησε "το νέο κράτος" της Γερμανίας. Ως αποτέλεσμα της επισημοποίησης αυτής της επιστολής ήρθε σε δυσκολία να κερδίζει τα προς το ζην, και αναγκαστήκαμε να εργαστεί ως εκδότης και Διορθωτής για την εκδότες, Universal Edition.
Ο Βέμπερν δεν ήταν ιδιαίτερα παραγωγικός συνθέτης. Μόλις τριάντα μία από τις συνθέσεις του είχαν δημοσιευθεί κατά τη διάρκεια της ζωής. Ωστόσο, η επιρροή του για μεταγενέστερους συνθέτες, και ιδιαίτερα για τη μεταπολεμική πρωτοπορία, ήταν τεράστια. Τα ώριμα του έργα, με τη χρήση της δωδεκάφθογγης τεχνικής του Άρνλοντ Σένμπεργκ, είναι υφασμένα με σαφήνεια και συναισθηματική ψυχρότητα που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό συνθέτες όπως ο Pierre Boulez, Luigi Nono, και Karlheinz Stockhausen.
Όπως σχεδόν κάθε συνθέτης ο οποίος είχε μια καριέρα αξιόλογου χρονικού μήκους, η μουσική του άλλαξε στην πάροδο του χρόνου. Ωστόσο, χαρακτηρίζεται από λακωνική υφή, μέσω της οποίας μπορεί να ακουστεί ξεκάθαρα η κάθε νότα. Χρησιμοποιεί προσεκτικά επιλεγμένα ηχοχρώματα , που συχνά οδηγούσαν σε πολύ λεπτομερείς οδηγίες για τους εκτελεστές της μουσικής του και σε εξελιγμένες ενορχηστρωτικές μεθόδους (πχ απαλό παίξιμο πνευστών κλπ), ευρείες μελωδικές γραμμές και συχνά άλματα μεγαλύτερα της οκτάβας.
Τα πρώτα έργα του Βέμπερν χαρακτηρίζονται από ένα όψιμο Ρομαντικό στυλ. Αυτά δεν δημοσιεύονται ούτε εκτελούνται κατά τη διάρκεια της ζωής του, αν και ορισμένα εκτελούνται πλέον σήμερα. Αυτά περιλαμβάνουν το ορχηστικό ποίημα Im Sommerwind (1904) και το Langsamer Satz (1905) για κουαρτέτο εγχόρδων.
Το πρώτο κομμάτι μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του με Σένμπεργκ ήταν η Passacaglia για ορχήστρα (1908). Οι αρμονικές του γραμμές, είναι ένα βήμα μπροστά, σε μια πιο προχωρημένη γλώσσα, και η ενορχήστρωση είναι κάπως πιο διακριτική από τις προηγούμενες του ορχηστρικές εργασίες. Ωστόσο, ελάχιστη σχέση έχουν με τα ώριμα του έργα που είναι περισσότερο γνωστά σήμερα. Ένα στοιχείο που είναι χαρακτηριστικό είναι η ίδια η φόρμα από μόνη της : το passacaglia είναι μια φόρμα η οποία χρονολογείται από το 17ο αιώνα, και ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Βέμπερν στο μετέπειτα έργο του ήταν η χρήση παραδοσιακών τεχνικών σύνθεσης (ειδικά κανόνων) και φόρμας (η συμφωνία, το κονσέρτο, το τρίο και το κουαρτέτο εγχόρδων, το πιάνο και οι ορχηστρικές παραλλαγές) σε μια σύγχρονη και αρμονική μελωδική γλώσσα.
Επί σειρά ετών, ο Βέμπερν έγραψε κομμάτια που ήταν ελεύθερα ατονικά, στο στυλ του Σένμπεργκ. Στο Drei Geistliche Volkslieder (1925) χρησιμοποίησε την δωδεκάφθογγη τεχνική του Σένμπεργκ για πρώτη φορά, και από εκεί και πέρα για πάντα. Το Τρίο Εγχόρδων (1927) ήταν ταυτόχρονα το πρώτο αμιγώς οργανικό του έργο στο οποίο χρησιμοποίησε την δωδεκάφθογγη τεχνική (τα προηγούμενα έργα του ήταν τραγούδια) και το πρώτο σε παραδοσιακή μουσική φόρμα.

3. Άλμπαν Μπεργκ
Ο Άλμπαν Μπεργκ ή Άλμπαν Μαρία Γιοχάννες Μπεργκ, όπως είναι το πλήρες όνομά του (9 Φεβρουαρίου 1885 - 24 Δεκεμβρίου 1935) ήταν Αυστριακός συνθέτης. Χρημάτισε μέλος της Δεύτερης Σχολής της Βιέννης, μαζί με τον Άρνολντ Σένμπεργκ, και τον Άντον Βέμπερν. Οι συνθέσεις του συνδυάζουν το υστερο-ρομαντικό ύφος του Γκούσταβ Μάλερ, προσαρμοσμένο στην δωδεκαφθογγική τεχνική του Άρνολντ Σένμπεργκ.
Γεννήθηκε στη Βιέννη, γόνος μιας σχετικά εύπορης οικογένειας έως τον θάνατο του πατέρα του Κόνραντ Μπεργκ το 1900. Στα παιδικά του χρόνια ενδιαφερόταν περισσότερο για την Λογοτεχνία και λιγότερο για την μουσική. Ξεκίνησε να συνθέτει μουσική ως αυτοδίδακτος σε ηλικία δεκαπέντε χρονών. Σε ηλικία μόλις δεκαεπτά χρονών, απέκτησε μια κόρη, την Αλμπίν, με μια υπηρέτρια της οικογένειας Μπεργκ.
Δεν είχε ιδιαίτερη μουσική κατάρτιση έως ότου έγινε μαθητής του Άρνολντ Σένμπεργκ, με τον οποίο από τον Οκτώβριο του 1904 παρακολούθησε μαθήματα Αντίστιξης, Θεωρίας και Αρμονίας. Στα 1907 ξεκίνησε μαθήματα σύνθεσης. Οι πρώιμες συνθέσεις του περιλαμβάνουν πέντε σχεδιάσματα για Σονάτες για πιάνο, και Λήντερ δηλ. τραγούδια, από τα οποία τα πιο γνωστά είναι τα Επτά Πρώιμα Τραγούδια (Sieben Fruhe Lieder). Από αυτά, τρία απετέλεσαν τα πρώτα έργα του Άλμπαν Μπεργκ που εκτελέστηκαν δημόσια σε μια συναυλία μαθητών του Σένμπεργκ, ενώ τα σχεδιάσματα Σονάτας πήραν τελικώς την μορφή της Σονάτας για πιάνο αρ.1 (1907 - 8), για την οποία έχει ειπωθεί ότι υπήρξε ένα από τα πιο αξιόλογα πρώιμα έργα μετέπειτα γνωστών συνθετών.
Ο Άλμπαν Μπεργκ μαθήτευσε κοντά στον Άρνολντ Σένμπεργκ μέχρι το 1911. Ο Σένμπεργκ, είχε τον αμέριστο θαυμασμό του Μπεργκ, αποτελώντας γι' αυτόν δάσκαλο, μέντορα, αλλά και πατρικό πρότυπο (αφού ο πατέρας του Μπεργκ είχε πεθάνει σε νεαρή ηλικία), γι' αυτό και παρέμειναν στενοί φίλοι σε ολόκληρη την ζωή τους. Υπήρξε μέλος μιας ελίτ διανοουμένων και καλλιτεχνών στην Βιέννη την περίφημη περίοδο που έμεινε γνωστή ως Το γύρισμα του αιώνα, δίνοντας το όνομά της στον καλλιτεχνικό εκείνο κύκλο. Άλλοι γνωστοί καλλιτέχνες και λόγιοι που άνηκαν στον ίδιο κύκλο ήταν ο μουσικός Αλεξάντερ φον Τσεμλίνσκυ, ο επίσης μουσικός Φραντς Σρέκερ, ο ζωγράφος Γκούσταβ Κλιμτ, ο αρχιτέκτονας Άντολφ Λόος και ο ποιητής Πήτερ Άλτενμπεργκ.
Στα 1906 ο Μπεργκ γνωρίστηκε με την τραγουδίστρια Χελένε Ναχόβσκι, κόρη μιας εύπορης βιεννέζικης οικογένειας. Οι κακές γλώσσες έλεγαν ωστόσο γι' αυτήν ότι αποτελούσε τον καρπό του παράνομου έρωτα του αυτοκράτορα της Αυστρίας Φραγκίσκου Ιωσήφ του Α΄ με την μητέρα της Χελένε, Άννα Ναχόβσκι. Η Χελένε και ο Άλμπαν, παρά την εξόφθαλμη εχθρότητα των οικογενειών τους, παντρεύτηκαν στις 3 Μαΐου 1911.
Από το 1915 έως το 1918 ο Μπεργκ υπηρέτησε στον αυστριακό στρατό, ενώ ύστερα από το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου εγκαταστάθηκε στην Βιέννη.
Ο Άλμπαν Μπεργκ πέθανε στην Βιέννη ανήμερα τα Χριστούγεννα του 1935, πιθανόν από μόλυνση στο αίμα, λόγω του τσιμπήματος ενός εντόμου, σε ηλικία πενήντα ετών.
Ο Ντάγκλας Τζάρμαν έγραψε στο περίφημο Μουσικό Λεξικό Γκρόουβ για τον Μπεργκ τα εξής: "Στο κλείσιμο του 20ου αιώνα, ο "οπισθοδρομικός" Μπεργκ αναδείχθηκε τελικά ως ο πιο πρωτοποριακός συνθέτης του αιώνα αυτού".
Ως μαθητής του Σένμπεργκ, όπως προαναφέρθηκε, ο Άλμπαν Μπεργκ επηρεάστηκε από αυτόν. Μεταξύ των διδακτικών αρχών του Άρνολντ Σένμπεργκ, περιλαμβανόταν και η άποψη ότι η ενότητα μιας μουσικής σύνθεσης επιτυγχάνεται ανάλογα με το εάν τα μορφολογικά της μοτίβα προέρχονται από ένα βασικό μορφολογικό μοτίβο, ή μουσική ιδέα. Η ιδέα αυτή αργότερα περιγράφτηκε με τον όρο εξελικτική ποικιλία και αποτέλεσε μια από τις πιο θεμελιώδεις αρχές του δωδεκαφθογγισμού.
Ο Άλμπαν Μπεργκ κληροδότησε αυτήν την διδακτική αρχή του δασκάλου του και στους δικούς του μαθητές. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Τέοντορ Αντόρνο, ο οποίος δήλωσε σχετικά: "Τα μοτίβα που απαρτίζουν μια μουσική σύνθεση πρέπει να προέρχονται από μια άλλη ιδέα, παραμένοντας ωστόσο διαφορετικά από αύτήν. Η Σονάτα για πιάνο αποτελεί ένα εύγλωττο παράδειγμα. Ολόκληρη η σύνθεση προέρχεται από την εναρκτήρια φράση του έργου, από το πρώτο αρμονικό διάστημα τετάρτης.
Στα 1913, δύο από τα Πέντε Τραγούδια από Λεζάντες για Καρτ-ποστάλ του Πήτερ Άλτενμπεργκ παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Βιέννη υπό την διεύθυνση του Άρνολντ Σένμπεργκ. Το έργο αυτό, το οποίο είχε γραφθεί για συνοδεία από μια πολυμελή Ορχήστρα, κατά την πρώτη του εκτέλεση προκάλεσε κραυγές αποδοκιμασίας από το κοινό. Η αναταραχή ήταν τόσο μεγάλη κατά την διάρκεια της συναυλίας, ώστε η εκτέλεση του έργου διακόπηκε. Τό έργο αυτό δεν εκτελέστηκε ξανά στην πλήρη του μορφή παρά το 1952,ενώ παρέμεινε ανέκδοτο έως το 1966.
Κατά την διάρκεια μιας άδειάς του από τον αυστριακό στρατό στον οποίο υπηρετούσε, ξεκίνησε να συνθέτει την πρώτη περίφημη Όπερά του Βόιτσεκ. Ύστερα από το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ασχολήθηκε με την ιδιωτική διδασκαλία στην Βιέννη, ενώ παράλληλα βοήθησε τον Άρνολντ Σένμπεργκ να ιδρύσει τον "Σύνδεσμο Ιδιωτικών Μουσικών Παραστάσεων", του οποίου στόχος ήταν η δημιουργία και η καλλιέργεια ενός εδάφους πρόσφορου για την διερεύνηση και αποδοχή ανοίκειων στο ευρύ κοινό μουσικών ακουσμάτων, μέσα από ανοιχτές πρόβες, επαναλαμβανόμενες μουσικές εκτελέσεις καθώς και μέσω του αποκλεισμού των επαγγελματιών κριτικών.
Η πρώτη μεγάλη επιτυχία για τον Άλμπαν Μπεργκ ήρθε με την εκτέλεση τριών αποσπασμάτων από τον Βόιτσεκ στα 1924. Η Όπερα αυτή, παρ' ότι είχε ολοκληρωθεί από το 1922, παρουσιάστηκε πρώτη σε πλήρη μορφή στις 14 Δεκεμβρίου 1925, υπό την διεύθυνση του Έριχ Κλάιμπερ στο Βερολίνο. Σήμερα ο Βόιτσεκ θεωρείται ως μια
από τις σημαντικότερες Όπερες της Σύγχρονης Κλασικής Μουσικής, μαζί με την επίσης διάσημη Όπερα του Μπεργκ, Λούλου, η οποία συνάντησε τους επευφημισμούς των κριτικών.
Το πιο γνωστό έργο του Άλμπαν Μπεργκ ωστόσο, θεωρείται το ελεγειακό Κονσέρτο για Βιολί, το οποίο προσαρμόζει με ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τρόπο στο προσωπικό ύφος του συνθέτη την δωδεκαφθογγική τεχνική του Άρνολντ Σένμπεργκ, αποτελώντας με αυτόν τον τρόπο έναν έξοχο συνδυασμό καθαρής ατονικότητας με αρμονικά περάσματα που παραπέμπουν σε τονικές αρμονίες. Στο έργο αυτό, ο Μπεργκ ενσωματώνει επίσης αναφορές στην μουσική παράδοση άλλων εποχών, όπως σε χορικά έργα του Μπαχ ή σε ένα παραδοσιακό τραγούδι από την Καρινθία. Το έργο αυτό είναι αφιερωμένο στην Μανόν, την κόρη του αρχιτέκτονα Βάλτερ Γκρόπιους και της Άλμα Μάλερ, η οποία πέθανε σε νεαρή ηλικία.
Άλλα γνωστά έργα του Μπεργκ περιλαμβάνουν την Λυρική Σουίτα, η οποία φέρει σαφείς επιρροές από τον Μπέλα Μπάρτοκ, Τρία Κομμάτια για Ορχήστρα κι ένα Κονσέρτο Δωματίου για Βιολί, Πιάνο και δεκατρία Πνευστά

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

1.http://el.wikipedia.org

2. http://www.in2life.gr/culture/music/articles/141936/article.aspx

3. Βιβλίο: Μουσική Α’ Ενιαίου Λυκείου

4. Joseph Machlis Kristine Forney: «Η Απόλαυση της Μουσικής. Εισαγωγή στην Ιστορία - Μορφολογία της Δυτικής Μουσικής»

Ο σκύλος που τραγουδάει...

Εκπαιδευτικά βίντεο - Ηλ. μπάσσο

Εκπαιδευτικά βίντεο - Ηλ. κιθάρα

Το κάπνισμα... ( Γράφει η Μαρία Φλώρου, μαθήτρια της Α2 Λυκείου )

Είχαμε την τιμή να έρθει στο σχολείο μας ο κύριος Τσαρούχας Κων/νος, ο οποίος μας μίλησε για τις καταστροφές που προκαλεί στον ανθρώπινο οργανισμό το κάπνισμα. Μας είπε πως ο ίδιος έχει μια ομάδα με την οποία κάνει έρευνα πάνω σε αυτό το θέμα και ονόμασαν την έρευνα αυτή "Η απόλαυση που σκοτώνει" . Η ομιλία του κυρίου Τσαρούχα μας άφησε όλους άναυδους. Μας είπε πως το τσιγάρο έχει γίνει πλέον κάτι απαραίτητο. Πως ένα τσιγάρο είναι ίσο με χρήση ηρωίνης. Μας είπε και αριθμούς απο στατιστικές. Ένα τσιγάρο μειώνει 5,5 λεπτά ζωής. Έχουμε 15 θανάτους τον χρόνο μόνο απο καπνιστές διότι το 43% του πληθυσμού καπνίζει. Το τσιγάρο είναι αργός θάνατος και πεθαίνουν 3.000 άνδρες και 500 γυναίκες απο καρκίνο στους πνεύμονες.
Το τσιγάρο περιέχει 4.000 περίπου επικίνδυνες ουσίες μέσα στον καπνό του, 3 απο τις οποίες είναι μονοξείδιο του άνθρακα, πίσσα και νικοτίνη που προκαλούν καρδιακά νοσήματα, καρκίνο των πνευμόνων και πνευμονικό εμφύσημα. Το 95% των καρδιακών νοσημάτων προκαλούνται απο το τσιγάρο. Επίσης προκαλεί καρκίνο του στόματος και του πάνγκρεας.






Ένας άνθρωπος ξεκινά να καπνίζει είτε επειδή απλά βλέπει τους άλλους και δεν το θεωρεί επικίνδυνο, είτε επειδή πιστεύει πως με το τσιγάρο θα ανακουφιστεί απο τα προβλήματά του. Ο καπνιστής περνάει όλη του τη ζωή σε μια σκλαβιά στην οποία μπήκε απο μόνος του. Ενω το τσιγάρο είναι απλά μια κακή συνήθεια, πολλοί καπνιστές το εκτιμούν ως διασκέδαση.
Σε 8 θανάτους καπνιστών ο ένας αντιστοιχεί σε παθητικό καπνιστή και αυτό το καταλαβαίνουμε απο το οτι το 15% του τσιγάρου εισπνέεται απο τον καπνιστή και το 85% απο τους παθητικούς καπνιστές. Μόνο στην Ευρώπη χάνονται απ'το κάπνισμα 650.000 άτομα και 700 εκατομμύρια εισπνέουν τον καπνό, με αποτέλεσμα να έχουν το ίδιο ή και χειρότερο πρόβλημα απο τους καπνιστές.
Ακόμη, τα μωρά που προέρχονται απο μητέρες που καπνίζουν κατα την διάρκεια της εγκυμοσύνης, έχουν μικρότερο βάρος απο τα μωρά μη καπνιστών. Το παθητικό κάπνισμα της εγκύου μητέρας προκαλεί επίσης κακή τροφοδοσία του εμβρύου και κακή ανάπτυξη.
Μετά απο έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε παιδιά, προέκυψε ότι έχουν δοκιμάσει το τσιγάρο το 11% των ενδεκάχρονων παιδιών και το 42% των δεκαπεντάχρονων. Στην ίδια έρευνα, το 67,5% των παιδιών θέλει να κόψει το τσιγάρο γιατί έχει επίγνωση πως το τσιγάρο σκοτώνει.


Η Ελλάδα είναι η πρώτη απο όλες τις χώρες στην κατανάλωση καπνού. Γιατί να μπλέκουμε τους εαυτούς μας σε τόσο επικίνδυνα θέματα; Γιατί να θέτουμε τους εαυτούς μας σε κίνδυνο αφού ξέρουμε πως σε ένα χρόνο υπάρχουν 4.000.000 θάνατοι στον κόσμο απ'το τσιγάρο; Ας αποφύγουθμε την εξάρτηση απο το τσιγάρο, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά και όλες αυτές τις ουσίες που κάνουν κακό στην υγεία. Ας προσπαθήσουμε όλοι να σταματήσουμε αυτά που χαλάν τον εαυτό μας και τους γύρω μας!

Σκέψεις για την αντιφατική μας κοινωνία ( Γράφει η Τσιτούρα Φανή, μαθήτρια του Β2 Λυκείου )

Για εξηγήστε μου σας παρακαλώ πολύ, τι γίνεται σ' αυτή την χώρα που λέγεται Ελλάδα, σ' αυτόν τον πλανήτη που ονομάζεται γη, μα κυρίως σ'αυτήν την ψυχή που λέγεται ανθρώπινη και τα προβλήματα διαιωνίζονται...( τόσο τα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, τα ανθρωπιστικά, όσο και τα ψυχολογικά ). Αν δεν απατώμαι, άνθρωπος (άνω + θρώσκω) είναι αυτός που κοιτάζει ψηλά. Κοιτώντας κατα τον ουρανό, κατα το μέλλος, πλησιάζουμε στην πρόοδο και την εξέλιξη. Απομακρυνόμαστε για λίγο απο τα άμεσα βιοτικά προβλήματα, απο την βραχυπρόθεσμη θεώρηση της ζωής και ασχολούμαστε με αυτά πιο γενικευμένα,ίσως έμμεσα.
Υιοθετώντας μια τέτοια αντίληψη, θέτουμε τις προδιαγραφές για έναν καλύτερο και πιο δικό μας κόσμο. Μα, πέρα απο την θεωρία, απαραίτητη είναι και η πρακτική εφαρμογή των ιδεών που γεννιούνται με την ενδοσκόπηση και τον προβληματισμό, κατα το "time out" που παίρνουμε απο την καθημερινότητα.
Τι έχουμε πάθει λοιπόν εμείς οι άνθρωποι και αντί για σκέψη, το μυαλό μας το διοικεί η συνήθεια; Γυρίζουν οι ενήλικες απο την δουλειά τους και οι μαθητές απο το σχολείο τους, μόνο και μόνο για να αντιμετωπίσουν μια νέα στίβα εργασιών. Και πως κατανέμουμε εμείς τον όλο και λιγότερο ελεύθερο χρόνο μας;
Εμείς οι πιεσμένοι άνθρωποι που εξακολουθούμε να παραπονιόμαστε; Φυσικά και με εποικοδομητικές ασχολίες! Μα, δεν γνωρίζατε τις γενικές και χρήσιμες γνώσεις που παρέχουν οι μεσημεριανές εκπομπές; Ω! Πως θα μπορέσει να ζήσει κάποιος χωρίς να μάθει τις τελευταίες εξελίξεις στον καυγά της κας Τζούλιας με την αξιότιμη κα Άντζελα! Γιατί το άλλο; Γίνεται να χάσουμε την γιγαντιαία ποδοσφαιρική αναμέτρηση των μεγαθηρίων ΠΑΣ Γιάννενα - Αστέρα Τρίπολης; Ή, ακόμη χειρότερα, το ντέρμπι Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός, από το οποίο τροφοδοτούνται οι 8 κυριότερες τηλεοπτικές αθλητικές εκπομπές, συν των αθλητικών δελτίων ειδήσεων; Όχι βέβαια! Άλλωστε, αν δεν είμαστε ενημερωμένοι επί του θέματος,πως θα αντιμετωπίσουμε την επόμενη μέρα τους αντίστοιχους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας;
Φυσικά και ο αθλητισμός είναι μέρος του πολιτισμού μας. Το ίδιο και κάθε μορφής τέχνη. Ας πάρουμε για παράδειγμα το προαναφερθέν άθλημα ποδόσφαιρο, στο ελληνικό πρωτάθλημα. Αν επιθυμούμε να ονομαζόμαστε φίλαθλοι, είναι αναμενόμενο να παρακολουθούμε και πιο ποιοτικά παιχνίδια με ενδιαφέρον θέαμα. Δεν πιστεύω, ούτε θέλω να περάσω την αντίληψη οτι οι μονομαχίες κορυφής δεν αξίζουνν την προσοχή μας. Ίσα, ίσα, προσεγγίζοντας τα αθλήματα απο απλό ενδιαφέρον και περιέργεια, θα επωφεληθούμε στο μέγιστο απο αυτά. Αν ακόμη, όμως, έχουμε μυηθεί στην φιλοσοφία του οπαδού, δεν νομίζω, ούτε μου φαίνεται πιθανό και οι υπόλοιποι να διαφωνούν με αυτό, ότι η άκριτη υποστήριξη ενός συλλόγου είναι φαινόμενο υγειούς συμπεριφοράς.
Πολλοί διαμαρτύρονται. Υποστηρίζουν πως τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης καθηλώνουν τον δέκτη, μιας και επιστρατεύουν εικόνα, ήχο, ρυθμό και συναισθηματική φόρτιση για να αγκιστρωθούν στα ένστικτά του. Πιθανόν να μην έχουν άδικο, ίσως όμως και να έχουν. Το ερώτημα είναιμ, πώς μπορούμε να κατηγορούμε τα μέσα για την επίδρασή τους σε εμάς, την ίδια στιγμή που απο επιλογή μας υπακούμε στο κάλεσμά τους; Τι νόημα έχει η παθητική τηλεθέαση, όταν ήδη γνωρίζουμε τις επιπτώσεις της σ' εμάς;
Ακόμα και η κλιματική αλλαγή, όσο και αν έχουμε θεωρητικές οικολογικές πεποιθήσεις, δεν δύναται να μειωθεί σε ένταση αν δεν εφαρμόζουμε τα λόγια μας στον τρόπο ζωής. Στις συνήθειές μας αφιερώνουμε μεγάλο κομμάτι της ζωής μας. Αν αυτές αντανακλούν τις ιδέες μας, την αντίληψη με την οποία αντιμετωπίζουμε τον κόσμο, τότε είμαστε ενεργά ευαισθητοποιημένα άτομα. Δεν έχουμε το δικαίωμα να αντιδρούμε και να κατηγορούμε άλλους για την στάση που εμείς οι ίδιοι διατηρούμε.
Ευτυχώς, ο άνθρωπος είναι προικισμένος με το χάρισμα της ευστροφίας. Φυσικά και παρατηρεί τις μεταβολές όσον αφορά την προέλευση των απόψεών του καθώς παθητικοποιείται. Γι' αυτό και στη δύμανη της εικόνας αν το αποφασίσει, αντιτάσσει την δύναμη της σκέψης, την θέλησή του για αυτοπροσδιορισμό και αυτεξούσιο. Όσο όμως δεν παίρνει μια απόφαση, είτε συμφωνεί με οτιδήποτε του παρουσιάζεται - πράγμα αδύνατο - , είτε επιτρέπει στον εαυτό του να μην κυβερνάται απο το νου αλλα απο τα έμφυτα ένστικτα, που σαν μαριονέτες, βρίσκονται στα χέρια άλλων.
Μήπως όμως προλαβαίνουμε να σκεφτούμε στην ρουτίνα μας; Αλήθεια, για ποιό λόγο να επιτρέπουμε στο πρόγραμμά μας να καθορίζει αν θα προβληματιστούμε και πότε; Αν σαν ζωή θεωρούμε τη συνειδητή ύπαρξή μας, η μορφή της οποίας προσδιορίζεται απο εμάς τους ίδιους, τότε ίσως θα έπρεπε να προσέξουμε το παρακάτω: "Εργαζόμαστε για να ζούμε.Δεν ζούμε για να εργαζόμαστε".