Κρίση...Υστερίας

...θα μας πιάσει με αυτά που ακούμε! Δηλαδή, τόσο καιρό δεν γνωρίζαμε πως εξαρτόμαστε οικονομικά από τις πολυεθνικές εταιρείες και από το τι δείχνει το χρηματιστήριο του Dow Jones και τώρα περιμέναμε να το μάθουμε; ξαφνικά, λοιπόν , τρομάζουμε που βιώνουμε τις αρνητικές συνέπειες τις εξάρτησης αυτλη; ας πούμε για πρώτη φορά (ή δεύτερη στη ζωή μας) και γευόμαστε την άλλη όψη του νομίσματος που τόσον καιρό δεν γνωρίζαμε (αλλά εμείς έιχαμε δημιουργήσει) λόγο της αδιαφορίας και της απανθρωπιάς μας. Πάντα ξεραμε ότι οι πολυεθνικές ετειρέιες αργά ή γρήγορα θα μας έφερναν σε αυτό το σημείο και ίσως χειρότερο κατά καιρούς, είχαμε γνώση της περιβαλλοντικής ρύπανσης και μόλυνσης που προκαλούν, δεν ενδιαφερόμασταν να δώσουμε ένα τέλος στη διαρκή υποβάθμιση της ζωής στις χώρες του τρίτου κόσμου και δεν ήταν παρά ένα γεγονός για εμάς.

Τόσα χρόνια αθώοι άνθρωποι πέθαιναν κοντά στα απόβλητα "ανεπτυγμένων" χωρών (που παραήταν ανεπτυγμένες για να ασχοληθούν με τα σκουπίδια τους) ζούσαν μέσα στη φτώχεια και για να εξασφαλίσουν τα ανγκαία, δέχονταν ως αντάλλαγμα τα περισσεύματα των άλλων. Κάθε εταιρεία που είχε συμφέρον λιμένονταν της κατάστασης και ψάχνοντας προσωρινές λύσεις, αντί να λύσει τα προβλήματά της, απλώς το έριχνε στις πλάτες αδύναμων να αντεαπεξέλθουν οικονομικά κοινωνιών.



Μέχρι τώρα, άνθρωποι ζούσαν όχι χωρίς σπιτια και χρήματα για φροντιστήρια, αλά χωρίς τη στοιχειώδη εκπαίδευση, χωρίς να μιλούν τη μητρική τους γλώσσα, απλώς επιεδή δεν τους δινόταν η δυνατότητα να αποφασίσουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Ήταν σε θέση πολύ χειρότερη σε σχέση με τους υπόλοιπους και τους και το μόνο που ήθελαν ήταν ένα καλύτερο αυρίο και όχι η εκδικηση την οποία πολλά από τους "ανεπτυγμενους" θα επέλεγαν. Η δική μας αντίδραση σε αυτή την κατάντια της κοινωνίας δεν ήταν άλλη από την ξεγνοιασιά επειδή γεννηθήκαμε στο άλλο μισό του πλανήτη και αν ακόμη προβληματιζόμασταν για θέματα όπως αυτό, μόνο μία μειοψηφία της ανθρωπότητας επεδίωκε και μαχόταν για τη λύση αυτού του γόρδιου δεσμού.
Ως εκ θαύματος, μόλις η οικονομιή κρίση μας χτυπά την πόρτα και νιώθουμε τον κίνδυνο δίπλα μας, αναρωτιόμαστε για το "που οδεύει η ανθρωπότητα". Όταν φοβόμαστε για ό,τι άλλοτε ήταν δεδομένο, τότε αγωνιζόμαστε για ένα - καλύτερο για εμάς, αλλά χειρότερο για όλους τους υπόλοιπους - αύριο. Και αυτή είναι η βασική διαφορά μας: αυτοαποκαλούμαστε πολιτισμένοι τη στιγμή που άνθρωποι πέθαιναν εν ονόματι της προόδους και του "πολιτισμού" και της "επιστήμης".

Ενδιαφερόμαστε μόνο για τον εαυτό μας και όσο ανεπτυγμενοι και αν είμαστε, φροντίζουμε μόνο γα την προσωρινή κάλυψη των αναγκών μας χωρίς να αναλογιστούμε το κόστος της, τι κι αν αυτό αφορά το περιβάλλον ή την ανθρωπότητα. Ενδιαφεόμαστε για κάτι μόνο αν μας αφορά. Ασχολούμαστε με αυτό για προσωπικό μας όφελος, όμως αργά ή γρήγορα αυτή η τακτική θα γυρίσει μπούμερανγκ σε όλους - πράγμα που έχει ήδη αρχίσει να γίνεται- και τότε πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για να αποδεχτούμε την ήττα μας, να ανγνωρίσουμε τα λάθη που έχουν γίνει, να φροντίσουμε να επανορθώσουμε ώστε να είμαστε σωστοί και απέναντι στους πολίτες του τρίτου κόσμου και όχι να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο για το ότι έφτασε η κρίση και στη χώρα μας, όπως πολλοί άνθρωποι που βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από εμάς και μάλιστα προέρχονται από όλες τις χώρες.
Έτσι, αφού καταφέρουμε και λύσουμε το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, καλό θα ήταν να συνεχίσουμε την προσπάθεια και να βοηθήσουμε όσο μπορούμε και άλλες χώρες να ορθοποδήσουν ξανά, όπως θα ευχόμασταν να γινόταν με τη δική μας παρόμοια περίπτωση.

Φανή Τσιτούρα, Α' Λυκείου