Όλοι όσοι κατοικούν στο νομό της Φθιώτιδας έχουν περάσει έστω και μια φορά από την Αγία Μαρίνα. Σημαντικό λιμάνι παλαιότερα (πριν γίνει αυτό της Στυλίδας) που σήμερα κινδυνεύει να χάσει την εικόνα που είχε αποκτήσει μεσα στο μυαλό του καθένα μας λόγω της ερημοποίησης τόσο της προβλήτας όσο και του θαλάσσιου οικοσυστήματος που φιλοξενούσε καποτε. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι κανένας δεν πηγαίνει πλέον για μπάνιο σε αυτό το μέρος, παρά μόνο για φαγητό, άντε και καμιά βόλτα στην προβλήτα, η οποία, παρεμπιπτόντως, μπορεί να κρύβει περισσότερους κινδύνους από όσους φανταζόμαστε.
Η προβλήτα της Αγίας Μαρίνας όσο απίστευτο και αν ακούγεται, έχει συγγένει πρώτου βαθμού με τον Πύργο του Άιφελ! (πρράγμα που αποδεικνύουν...ολοφάνερες ομοιότητες στις πολλές φωτογρταφίες κατά την κατασκευή της). Αυτό συμβαίνει γιατί πολύ απλά και τα δύο έργα έγιναν το ένα μετά το άλλο όπως και γιατί η κατασκευαστική εταιρεία ήταν η ιδια! Ένα τέτοιο στολίδι, λοιπόν για τον τόπο, αλλά και για τη χώρα μας καλύτερα, θα έπρεπε αντί να αφήνεται στο έλεος του καιρού και της υγρασίας μέχρι να πέσει, να αναδειχθεί και να συντηρείται, ενώ παράλληλα να είναι ασφαλές για όσους το επισκέπτονται. Αντί αυτού όμως, όταν κάποιος πάρει την απόφαση να κάνει τον περίπατό του εκεί, θέλοντας και μη σκέφτεται πώς θα αντιδράσει στην περίπτωση που θα πέσει αυτός ή η προβλήτα και από ένστικτο περπατά στο κέντρο ακριβώς, ανάμεσα στις παλιές ράγες του τρένου. Περιττό να αναφέρουμε τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν τα μικρά παιδιά, ειδικά αν δεν είναι υπό την επίβλεψη κάποιου μεγαλύτερου, καθώς ένα γλίστρημα είναι αρκετό για να περάσουν μέσα από τα κάγκελα - έτσι όπως έχουν τοποθετηθεί - και να πέσουν στο νερό.
Δεν είναι όμως αυτό το μοναδικό πρόβλημα που πρέπει να μας απασχολεί, καθώς αρκεί κάποιος να περπατήσει κατά μήκος της ακτής για να καταλάβει το λόγο για τον οποίο κανείς δεν πάει για μπάνιο στην περιοχή εκείνη.
Η εκτεταμένη μόλυνση στην περιοχή από τις διάφορες επιχειρήσεις και εργοστάσια που υπάρχουν, έχει μετατρέψει την άμμο και τα βότσαλα σε ένα λασπώδες μίγμα γλίτσας, που ακόμα και αν δεν σκεφτούμε την εικόνα του, από τη δυσοσμία και μόνο απωθεί τον κάθε επισκέπτη. Παράλληλα, τα κλειστά νερά του κόλπου του Μαλλιακού, δεν βοηθούν στον καθαρισμό τόσο των παραλιών, όσο και του εαυτού τους, πράγμα που μας δείχνει άμεσα το κακό που κάνουμε στη φύση, καθώς μπορούμε να δούμε τις επιπτώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας στο περιβάλλον. Ταυτόχρονα, με το πέρασμα του χρόνου δυσκολεύει η καταπολέμηση του προβλήματος και αν δε γίνεικάτι γρήγορα, παραλίες σαν αυτή θα αποτελούν παρελθόν.
Τέλος, πιστεύουμε πως θα έπρεπε να υπάρχει μέριμνα για παρόμοιες περιπτώσεις, πόσο μάλλον όταν βρίσκονται δίπλα σε κατοικημένη περιοχή , που θα μπορούσε να αναπτύξει τουρισμό. Αλλά ώντας γνώστες της ελληνικής πραγματικότητας, δυστυχώς θα πρέπει να περιμένουμε για το αν και πότε , πιθανόν να υπάρξουν μετρά γι αυτό. Και αυτό είναι το χειρότερο.
Φανή Τσιτούρα, Α' Λυκείου
Η προβλήτα της Αγίας Μαρίνας όσο απίστευτο και αν ακούγεται, έχει συγγένει πρώτου βαθμού με τον Πύργο του Άιφελ! (πρράγμα που αποδεικνύουν...ολοφάνερες ομοιότητες στις πολλές φωτογρταφίες κατά την κατασκευή της). Αυτό συμβαίνει γιατί πολύ απλά και τα δύο έργα έγιναν το ένα μετά το άλλο όπως και γιατί η κατασκευαστική εταιρεία ήταν η ιδια! Ένα τέτοιο στολίδι, λοιπόν για τον τόπο, αλλά και για τη χώρα μας καλύτερα, θα έπρεπε αντί να αφήνεται στο έλεος του καιρού και της υγρασίας μέχρι να πέσει, να αναδειχθεί και να συντηρείται, ενώ παράλληλα να είναι ασφαλές για όσους το επισκέπτονται. Αντί αυτού όμως, όταν κάποιος πάρει την απόφαση να κάνει τον περίπατό του εκεί, θέλοντας και μη σκέφτεται πώς θα αντιδράσει στην περίπτωση που θα πέσει αυτός ή η προβλήτα και από ένστικτο περπατά στο κέντρο ακριβώς, ανάμεσα στις παλιές ράγες του τρένου. Περιττό να αναφέρουμε τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν τα μικρά παιδιά, ειδικά αν δεν είναι υπό την επίβλεψη κάποιου μεγαλύτερου, καθώς ένα γλίστρημα είναι αρκετό για να περάσουν μέσα από τα κάγκελα - έτσι όπως έχουν τοποθετηθεί - και να πέσουν στο νερό.
Δεν είναι όμως αυτό το μοναδικό πρόβλημα που πρέπει να μας απασχολεί, καθώς αρκεί κάποιος να περπατήσει κατά μήκος της ακτής για να καταλάβει το λόγο για τον οποίο κανείς δεν πάει για μπάνιο στην περιοχή εκείνη.
Η εκτεταμένη μόλυνση στην περιοχή από τις διάφορες επιχειρήσεις και εργοστάσια που υπάρχουν, έχει μετατρέψει την άμμο και τα βότσαλα σε ένα λασπώδες μίγμα γλίτσας, που ακόμα και αν δεν σκεφτούμε την εικόνα του, από τη δυσοσμία και μόνο απωθεί τον κάθε επισκέπτη. Παράλληλα, τα κλειστά νερά του κόλπου του Μαλλιακού, δεν βοηθούν στον καθαρισμό τόσο των παραλιών, όσο και του εαυτού τους, πράγμα που μας δείχνει άμεσα το κακό που κάνουμε στη φύση, καθώς μπορούμε να δούμε τις επιπτώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας στο περιβάλλον. Ταυτόχρονα, με το πέρασμα του χρόνου δυσκολεύει η καταπολέμηση του προβλήματος και αν δε γίνεικάτι γρήγορα, παραλίες σαν αυτή θα αποτελούν παρελθόν.
Τέλος, πιστεύουμε πως θα έπρεπε να υπάρχει μέριμνα για παρόμοιες περιπτώσεις, πόσο μάλλον όταν βρίσκονται δίπλα σε κατοικημένη περιοχή , που θα μπορούσε να αναπτύξει τουρισμό. Αλλά ώντας γνώστες της ελληνικής πραγματικότητας, δυστυχώς θα πρέπει να περιμένουμε για το αν και πότε , πιθανόν να υπάρξουν μετρά γι αυτό. Και αυτό είναι το χειρότερο.
Φανή Τσιτούρα, Α' Λυκείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε μας το σχόλιό σας για αυτή την ανάρτηση